Home
KASHBA Asiatica
Ais Loupatty & Ton Lankreijer
Staalstraat 6
1011 JL Amsterdam
Open 12:00 – 17:00
Zondag / Sunday 14:00 - 17:00
Contact:
31-20- 6 23 55 64
Deze foto vat mijn eerste indruk van Taiwan aardig samen:
veel bedrijvigheid, weinig culturele eigenheid.
Dankzij steeds nieuwe overheersers en instromen door de eeuwen heen:
Europese kolonialen (VOC), Japanse militairen, Chinezen nationalisten van het vaste land – is Taiwan welbeschouwd een jonge republiek.
Met metrostations als deze:
Het eiland laat zich makkelijk en gerieflijk rond treinen.
'Welke trein wilt u?’ vroeg de kaartjesverkoper in een Sukse & Wiske van lang, lang geleden.
‘Ach,’ antwoordde Lambiek, ‘laat er maar ’ns eentje zien.’
De erfjes en binnenplaatsen langs het spoor tonen - net als in vele andere landen, overigens – tot wat voor puinhoop de bedrijvigheid van de mens doorgaans leidt.
Sinds ‘Made in Taiwan’ is weggevaagd door ‘Made in China’ is er veel ‘industrieel erfgoed’ oftewel veel van dat soort spookruimtes. Recentelijk verscheen er zelfs een dikke aanklacht over.
Toegegeven, de terugkerende aardbevingen zullen ook hun effect hebben:
Foto internet
Maar daarachter, daarboven, daar tussendoor…. ligt het eiland dat Portugezen met alle recht Ilha Formosa noemden:
‘Prachtig eiland’.
Taiwans monumentale natuur (zoals hier in Taroko) laat zich echter niet in een handjevol pixels vatten.
Daarom bestaat deze eerste impressie voornamelijk uit foto’s van de cultuur die er momenteel van bovenaf gestalte lijkt te krijgen via kunst in dure, gloednieuwe of gerestaureerde musea, èn via gesubsidieerde kunstmanifestaties of -festivals… èn door oude gebouwen (van minderheden?) als tweederangs weg te zetten:
Taipei lijkt op zoek naar een duidelijkere identiteit – lòs van het Chinese continent, maar allesbehalve los van de VS (en Japan) die haar onafhankelijkheid min of meer waarborgen.
Mainland China stelde kort geleden ‘one country, two systems’ voor, maar daar voelde Taipei niets voor – het herinnerde teveel aan Hongkong.
Niet verbazingwekkend dus dat we
demonstraties voor Free Tibet tegenkwamen – partner in resistance.
Zoals ook dit beeld uit een korte film (in het museum van Tainan) de culturele revolutie op het vaste land in herinnering houdt.
Mij herinnerde het vooral aan het niet minder aangrijpende doek van Anselm Kiefer in het Stedelijk Museum:
Op een straathoek in de stad Tainan, recht tegenover een nostalgisch Japans warenhuis – waar het weinig moeite kost om in gedachten dribbelende kimono’s te zien winkelen – staat onderstaand beeld nogal verloren en eenzaam te wezen.
Aan de tekstborden en de geschilderde achtergrond valt echter af te lezen dat het dankzij vasthoudende acties tot stand kwam.
De sjaal lijkt me een gepast geschenk van een voorbijganger om de vele ‘troostmeisjes (comfort girls)’ die onder de Japanse bezetting stelselmatig werden verkracht – zonder enig excuus ooit – alsnog enige warmte te bieden.
Buiten een van de musea staat een grote, eigentijdse beeltenis van Guanyin, de personificatie van mededogen en bekommernis.
Ze staat er niet afgebeeld in de traditionele, elegante, begrijpende vorm (links), maar als een mannetjesputter die tot actie over gaat.
To see is to act.
Zie: Op zoek naar Guanyin
Toch is onderstaand kunstwerk wellicht actueler op een eiland met jaarlijks talloze aardbevingen en zelfs een heus ‘tyfoon season’ van juli tot september…
Maar als even verderop in het museum een eilandbewoner z’n geheugen verbeeldt, schiet je wel weer in de lach…
Het leven op Taiwan was altijd al stormachtig, zoals deze oude rolschildering prachtig uittekent:
Bij het zien van deze zilvergelatine afdruk uit de dertiger jaren, mompelt Ais meteen: ‘De tweede stem moet nog inzetten.’
Geen toerisme maar voornamelijk schoolklassen bezoeken de musea.
Ach, als er dan toch propaganda nodig is om tot eenheid te komen, dan maar via de kunsten...
Het portret spreekt dermate aan dat je geen moment je afvraagt of het überhaupt lijkt.
Althans, even later denk je toch... dat middenrif, die korte benen.. zo’n goede schilder... dat moest wel zijn wat hij zag…
Ik vrees dat het dagelijks leven van de man net zo reageerde…
Only in India dacht ik deze nog tegen te komen: giga handgeschilderde filmposters… in dit digitale tijdperk… wat een traktatie.
Losse portretjes op het parkeerterreintje van de bioscoop.
Maar dat ze hier altijd al goed konden schilderen, was al duidelijk uit de tempeltjes… wat een kleurstelling.
Nog niet zo gek lang geleden verklaarde een Aziatische vermogens-beheerder hoe zijn bedrijf met de jaren verviel tot een giga ponzifraude:
‘Het was alsof ik op de rug van tijger zat en er niet af kon.’
Toentertijd vond ik het een pakkende, bijna begrijpelijke beeldspraak die wellicht ergens z’n oorpsrong zal hebben.
Maar als ik die Aziatische tijgers zo her en der op tempels nader bekijk….
Terug naar de musea.
In Tainan ligt de plattegrond op de grond:
Op zoek naar een passend ‘fin’ voor deze impressie als in de geweldige film Cinema Paradiso van Giuseppe Tornatore uit 1990 met de vele kus-scenes aan het eind, stuit ik op twee kussende, spiegelende.. eenheden.
De jongen ziet en begrijpt meteen - en welwillend - welke foto ik probeer te maken. Het meisje reageert... anders.
Of kunst in het digitale tijdperk eenheid en identiteit kan bewerkstelligen, laat zich raden, maar dat is een ander onderwerp (waarin met name licht en beweging bepalend zijn).
Enfin, ook dit hier was slechts een poging.
En nu maar hopen dat onze vliegschaamte wat verminderd is….
All photographs and texts ©Kashba Ais Loupatty & Ton Lankreijer.Webdesign:William Loupatty