Home
KASHBA Asiatica
Ais Loupatty & Ton Lankreijer
Staalstraat 6
1011 JL Amsterdam
Open 12:00 – 17:00
Zondag / Sunday 14:00 - 17:00
Contact:
31-20- 6 23 55 64
Ooit op Bali, tijdens een gesprek over de mogelijkheid er te overwinteren, zei een jongen die alleen Indonesisch sprak, ineens:
‘Het leven bestaat uit werken, eten, drinken, piesen, poepen, neuken en slapen.’
We vielen prompt stil en keken hem verbijsterd aan.
Had ie van z’n vader geleerd.
En ja, hij wist wat het betekende.
Een Hollandsere voetafdruk is nauwelijks denkbaar.
Vorig jaar, tijdens een verblijf in de theetuinen van Munar, leek overwinteren in India zelfs een mogelijkheid.
Maar die langdurige, vochtige hitte... is dat nou wel iets voor de wat zwaardere, oudere lijven…?
Volgens Hans & Josje moesten we op de terugweg uit Nepal eens een kijkje nemen in Prachuap Khiri Khan en dan meteen de groeten doen aan Henk van het restaurantje Milano, de enige ontbijtplek met een fatsoenlijke cappuccino.
Henk keek lang naar het spetterende spek in de koekenpan en zei toen:
‘Heb je misschien een foto van ze?’
Ais vond er een van Josje op z’n smartphone.
‘Ik denk dat je vrouwen beter herkent dan mannen,‘ zei ik teruglopend.
Even keek hij naar Ais aan het tafeltje binnen en zei: ‘Dat klopt, ja.’
Ach ja, Jos kan ook een mannenaam zijn.
Hij bekeek de foto en zei bedachtzaam ‘ja, ja’.
Maar z’n gezicht zei nog steeds ‘nee, nee’.
Later, na het ontbijt, schoten Hans & Josje plots wel terug in z’n herinnering. Mogelijk worden hersenen wat trager in zo’n pensionado dorpje aan een tropische kust, je hebt ze nauwelijks nog nodig.
Naast ons zit een ouder echtpaar: hij is mager en heeft een dun racefietsje voor de waranda staan, zij is allesbehalve mager en heeft sigaretten voor zich op tafel liggen.
‘Al twintig jaar zijn we voor een half jaar hier,’ zegt ze met trots en een Belgisch accent, ‘het is hier ons tweede huis.’
Ze waren eerst daar en daar maar daar was het te druk en toen werd hier toch maar hun vaste overwinteringsplek.
Vroeger ging het om de reis, nu gaat het om de juiste plek op de juiste tijd. Vroeger vroegen ze elkaar ‘Heb je al gegeten?’ Nu vragen ze elkaar: ‘Heb je al kunnen poepen?’
Alles in de omtrek hebben ze een keer gezien en hoeven nergens meer heen, ze hebben het gezien.
Ze zitten duidelijk om aanspraak verlegen, we ontkomen er niet aan om maar even wat vrijwilligerswerk te doen.
Al snel vliegt het gesprek van wisselkoersen die zij tot achter de komma opsomt, naar de politiek en de corruptie, naar de belastingen en de dood. Ze wil absoluut niet begraven worden. Niet hier, niet daar.
Ik probeer maar weer eens de grap van Bob Hope. Toen hij de honderd haalde, vroegen z’n nabestaanden wat hij eigenlijk wilde: begraven of cremeren?
‘Surprise me!’
De grap blijkt niet meer dan een interruptie.
Het lukt Ais wel de naald van de plaat te tillen met de vraag:
– Heeft u soms kinderen?
Moeke somt forse aantallen op en eindigt trots met: ‘…en één achterkleinkind!’
Terwijl ik maar ’n beetje naar het dunne fietsje tegen de waranda staar, houdt ook de man zich nu verre van het gesprek.
– En komen ze wel eens hier langs?
‘Nooit,’ zegt zij plots kortaf. ‘Nooit geweest.’
- Waarom niet?
Ze haalt haar schouders op.
‘Werken, werken, geld verdienen.’
Dan blijft het stil.
De hersenen worden in Pensionado-land misschien wat minder, maar het hartzeer niet.
‘Werken, eten, drinken, piesen, poepen, neuken en slapen,’ resoneert het in mijn geheugen.
Morgenochtend toch maar elders een cappuccino zoeken.
17 mrt. 2018 04:47
All photographs and texts ©Kashba Ais Loupatty & Ton Lankreijer.Webdesign:William Loupatty