Home
KASHBA Asiatica
Ais Loupatty & Ton Lankreijer
Staalstraat 6
1011 JL Amsterdam
Open 12:00 – 17:00
Zondag / Sunday 14:00 - 17:00
Contact:
31-20- 6 23 55 64
- En? Wat vond je ervan?
Een vriend en ik kwamen net uit het atelier van een kunstschilder, waar de talloze doeken tegen elkaar leunden, gesneden glas op tafels uitgelegd om te worden gefused, schetsen tegen de muur geplakt zaten...
‘Waarvan?’
- Het werk dat je binnen zag.
‘Weet ik niet.’
- Hoe bedoel je?
‘Ik... weet ’t niet.’
- Je vindt er niet veel aan?
'Nou, ik wéét niet wat ik ervan moet denken.’
- Mòet je er dan over nadenken?
'Geen idee.’
- Geen idee!?! Wat.. zàg je daar dan?
'Precies! Ik bedoel maar.’
- Kom op, hé, je weet toch wat je daarbinnen zag!
‘ Nou ja, een man, in de weer met verf en glas.’
- En wat dacht je toen?
‘Daar leeft hij kennelijk van.’
- Maar het werk, wat vond je van het werk zelf?
'Hou toch op, ik heb gewoon geen verstand van kunst!’
Misschien haalde hij kunst en kunstmarkt door elkaar. Voor het eerste heb je geen verstand nodig en voor het tweede was hij veel te aardig.
Het blijft een fraaie stunt: in de tachtiger jaren bestond de 1% regeling dwz minimaal één procent van het budget voor nieuwe overheidsgebouwen diende aan kunst te worden besteed. Er bestond nog geen locale televisie en dus trokken Aat Velthoen en Stan van Houcke er voor Radio Stad Amsterdam met een microfoon op uit om te zien wat er zoal van de regeling tot stand kwam.
Als ik me goed herinner werd hun vaker de toegang geweigerd – vooral bij grote accountants - of advocatenkantoren - dan dat ze welkom waren.
En aangezien het live was, spraken ze noodgedwongen en improviserend voorbijgangers aan over eventuele kunst in hun huis.
Aat Veldhoen nam telkens een werkje mee naar de uitzending, meestal niet van hemzelf maar van een kunstbroeder die krap bij kas zat – en welke kunstenaar zat dat niet in de
tachtiger jaren.
Hij bood het ter plekke te koop aan.
Al gauw kreeg hij in de gaten dat mensen überhaupt niet keken naar de meegebrachte kunst, die hij toonde. Hun blik mijdde het voorwerp – uit angst dat ze er anders aan vast zaten of zo.
De dag dat ik meeliep, had Aad een eigen schilderij onder de arm: een groenig, niet al te klein, beetje abstract bloemwerk. Hierin had hij drie vuurtorens verwerkt, drie briefjes van ƒ 250,=,
Hij bood het schilderij aan voor ƒ 500,=.
Niemand kocht het.
Hilarisch, te meer als je bedenkt dat vele, vele kunstkopers alleen tot koop overgaan als ze denken dat het kunstwerk in de nabije toekomst meer zal opleveren.
All photographs and texts ©Kashba Ais Loupatty & Ton Lankreijer.Webdesign:William Loupatty