Home

KASHBA Asiatica

Ais Loupatty & Ton Lankreijer

Staalstraat 6

1011 JL Amsterdam

Open 12:00 – 17:00

Zondag / Sunday 14:00 - 17:00

Contact:

31-20- 6 23 55 64

lankreijer@me.com

kashba@planet.nl

In de tachtiger jaren liep ik in Hongkong verbaasd op straat te kijken naar al het gepraat in grote, zwarte schoenen aan het hoofd. Het duurde nog een tiental jaren voordat mobiel telefoneren in Europa algemeen gebruik werd.

Tot aan gisteren leek me een vaste telefoonlijn plus een email-adres meer dan voldoende om voor iedereen bereikbaar te zijn. Bij aankomst in Beijing blijkt mijn digitale wereldbeeld echter volstrekt achterhaald. Zonder smartphone krijg je hier nog maar weinig voor elkaar.

Met ongeloof reageren we in een groot international hotel op het feit dat we niet naar het buitenland kunnen bellen. Waarop de receptioniste met minstens zoveel ongeloof reageert: ‘You left your country without an international phone..?!’

Zou ze het verwisselen van zo’n simkaartje bedoelen, vragen we ons beteuterd af op een hoekje van de receptie – als reizigers uit een ander tijdperk.

De converser app hadden we van tevoren nog even vlug aangeschaft. Spreek Nederlands in en het komt er als Chinees weer uit – werd er beloofd. Zonder wifi-verbinding heb je daar echter niets aan. 

Mèt wifi trouwens ook niet doordat China westerse zoekprogramma’s als Google blokkeert en daarmee ook andere vertaalprogramma’s. 

Baidu, het Chinese broertje ervan, is in het Engels doorgaans onbegrijpelijk of hilarisch autocorrect – laat staan hun vertaalprogramma’s. 

Nadat we steeds ‘No problem!’ als antwoord kregen op de vraag ‘Kunnen we hier ook naar het buitenland bellen?’ blijkt na een halve dag - dankzij een Engels sprekende receptionist - dat Baidu het aldoor vertaalde als: ‘Zijn er hier ook problemen met telefoneren?’

In de razend snel groeiende stad Dehua – met ongeveer een miljoen inwoners – rijden geen taxi’s. Men appt naar een soort stedelijk uber-systeem.

Maar zodra het om handel gaat, wil iedereen je wel even brengen. De stad dijt echter dermate snel uit dat inwoners – ondanks hun routeplanner – de uitleg nauwelijks nog kunnen bijhouden. 

Wikipedia meent dat de stad niet boven de 300.000 uitkomt. Wie er rondrijdt, weet wel beter.

Tijdens het thee-ritueel na onze aankoop, richt de beeldenmaker z’n smartphone naar de phone van onze welwillende chauffeuse aan het eind van de tafel. Dwars door de ruimte knipogen de qr-vierkantjes even naar elkaar... en de commissie is verrekend. 

Beeldtaal, een nieuw soort Esperanto.

We doen alsof we niks zien, vinden het ook geen probleem, want hoe  hadden we dit afgelegen atelier anders gevonden. 

Even googelen soms…?

Het is vooral het niet digitaal kunnen betalen dat ons uitsluit. Oké, je kunt geen fiets huren en natuurlijk mis je alle trein en metro-info, enzovoorts.

Maar je moet bijvoorbeeld op zoek naar een loket om te betalen voor een kaartje, terwijl alle digi-kundigen even knipogen naar het juiste qr-vierkantje en door lopen.

In een winkel of museum lezen of horen ze na een enkele digi-klik alle bijbehorende informatie. In een avondlijke taxi hoeven ze niet te zoeken naar gepast geld.

‘Een QR-code is een bepaald type tweedimensionale streepjescode dat in 1994 is ontwikkeld door het Japanse bedrijf Denso. De letters QR zijn een afkorting van Quick Response. 

QR-codes waren oorspronkelijk bedoeld voor het identificeren van auto-onderdelen, maar worden in Japan inmiddels algemeen gebruikt in tijdschriften, op bushaltes en op visitekaartjes. In Nederland is de code steeds vaker terug te vinden op posters en in tijdschriften.’ - Wikipedia

Velen houden in het dagelijkse leven hun smartphone constant in de hand. Met soms daaronder een extra batterij of tweede toestel geklemd.

Terwijl ze met je praten, lachen of eten, handelen ze tegelijkertijd digitaal allerlei andere zaken af. 

Digitaal is ontleend aan digitus (latijns voor vinger, het op de vingers tellen van de nulletjes en eentjes). In de metro vliegen er echter vooral duimen over de schermpjes. 

Supersnel en vrijwel nonstop. 

Om berichten te lezen, advertenties te bekijken, spelletjes te spelen en wat al niet meer in onbegrijpelijke Chinese tekens. Op zich niet zo gek, anders staar je er toch maar in andermans nek of kruis. 

Coole jongens hebben in een blikje frisdrank bij zich. Boodschap: ze kunnen de smartphone met slechts één duim af. Zoals stoere soldaten – in een ander tijdperk – heimelijk met één hand een shaggie draaiden.

Maar het nieuwe duimen houdt wel in dat men zelden daar is waar men zich bevindt. 

Het hoofd lijkt hoogstens soms even terug te flitsen naar daar waar het lichaam verkeert.

In de gangen tussen de verschillende metrolijnen blijft menigeen domweg filmpje kijken en gebogen schermpje-starend sjokken naar de volgende aansluiting.

Tijdens een drukke rit gaat een man de rijen met zittende passagiers langs. Hij houdt iedereen z’n smartphone onder de neus. Daarop licht een QR-vierkantje op. Het duurt even eer ik me realiseer wat hij aan het doen is… Hij bedelt...!

Enkele reizigers tegenover me kijken toe en glimlachen. 

Niet om de digitale bedelaar maar om mij, de verbijsterde buitenlander die hem achterna gaat om te fotograferen.

- Zag je die man daar..?! Een digitale bedelaar!

Ais vindt het een voorbarige conclusie. ‘Misschien colporteert hij voor een of ander goed doel.’

Zou kunnen. Toch ook een soort van bedelen. 

Ik zag overigens niemand iets geven. 

Hij ving geen eentjes maar slechts nullen op rekest.

De echte binaire bedelaars zijn wij natuurlijk zelf: twee oudere, inheemse digibeten uit dat museale continent Europa….