Toelichting  Hoe de koffer bij mij terechtkwam.

Deel 1 Indië 

Omringd door moerassen en vergeven van muggen ligt de kleine erts- en oliehaven er vervuild en treurig bij. Zo achtergelaten heeft Johanna er nog weinig te zoeken. Ze is er niet geboren, is er nog wel ’n jaartje naar de mulo geweest maar daar weer vanaf gegaan zodra ze de veertien jaar oudere, handelsgeëmployeerde Johan van den Berg ontmoette. Ze raakte zwanger, werd zestien en trouwde – in die volgorde.

Deel 2 Weg van daar  

Zo’n 300.000 mensen repatriëren. In Nederland Door Omstandigheden. Over identiteitsbewijzen, de ‘thuis’reis, de Hollandse ‘voorwaarden’ – en het afscheid van achterblijvers.

Deel 3 Terug, blijven of verder?  

Aankomst in pension-houdend Nederland. Met de trein naar familieleden in Zwitserland. Bijeenkomsten, feestjes en herinneringen. Het besef dat men niet zozeer in een land woont alswel in een taal. Door naar Californië?

Deel 4 Naar de VS en Biafra  

Twee zusjes vertrekken per schip van Rotterdam naar Amerika. Al snel daarop komen de ouders tijdens kerst op bezoek. Pa opent – met speciale toestemming van de Nederlandse Bank – een spaarrekening in de USA. Na een televisie-aktie geeft Els zich op bij de stichting Terres des Hommes en vertrekt als kinderverpleegster naar Biafra.

Extra: The Moluccans  

Aangezien de koffer heel weinig bevat over de ervaringen van beide zusjes in Californië, staat hier een ingelast artikel dat Ais Loupatty in 1985 schreef voor het Molukse maandblad Tjengkeh na een bezoek aan Molukkers die in dezelfde tijd naar de USA waren doorgereisd.

Deel 5 Verliefd in Bangla Desh  

Na Biafra is het voor Els moeilijk wennen in Amsterdam. De actie Eten voor India zorgt ervoor dat ze via Terres des Hommes naar Bangla Desh kan vertrekken. Ze ontmoet er een gerennomeerde Amerikaanse expert die onderzoeken doet naar alternatieve voedselvoorzieningen op kleinere schaal. Ze raken verliefd en schrijven jarenlang elkaar vele brieven.

Nawoord Thuis aan de Oude Waal 

Eenmaal thuis aan de Oude Waal bewaart Els weinig nieuws meer. Het is echter de tijd dat ik haar leer kennen. Ze werkt als nachtzuster in het Emma Kinderziekenhuis met kankerpatiëntjes. Het werk valt haar zwaar. De vele Amsterdamse trappen trouwens ook. Ten tijde van krakers is ze zielsblij met haar tuintje vol zonnebloemen om de hoek, ook al ligt die soms vol met naalden van de vele junken in de buurt.